Irysy Japońskie.

Odmiany zaliczane do grupy japońskich irysów należy uprawiać w podobnych warunkach jak rosły w swojej ojczyźnie. Rodzice tej grupy irysów pochodzą z japońskich wysp. Najbardziej znaczącymi okresami w uprawie irysów japońskich jest zima i pora kwitnienia. Dla większości z nas Japonia kojarzy się z kwitnącymi wiśniami i klimatem subtropikalnym. Natomiast japońskie wyspy rozciągają się od klimatu subtropikalnego po tereny stale zamarzniętej ziemi.

W miejscach gdzie występuje I.ensata zimą jest dostateczna pokrywa śniegu, która zachowuje rośliny w niezamrożonym i suchym środowisku przez całą zimę. Zachodnie zimne prądy powietrza zapewniają utrzymanie warstwy śniegu aż do wiosny. Przy wiosennych roztopach śniegu, łąki, na których rosną irysy zalane są wodą. Wody jest na tyle, że rośliny mogą odpowiedni okres przebywać w wodzie. W naszych warunkach w okresie roztopów ziemia w większości jest przemarznięta i przy podtopieniach rośliny mogą ulegać gniciu. Dlatego irysy japońskie z grupy I.ensata na wiosnę nie zalewamy, tylko utrzymujemy wilgotną ziemię. Od chwili, kiedy irysy zaczną rosnąć oraz przez okres całej wegetacji rośliny potrzebują 2,5cm opadów na tydzień. Jeśli w tym okresie nie występują opady to musimy rośliny podlewać. W przeciwieństwie do I.ensata irysy z grupy I.laevigata wymagają zalewania wodą. Dzisiaj istnieje wiele hybrydów otrzymywanych z krzyżówek I.ensata a klonami I. pseudacorus, które uprawia się podobnie jak odmiany I.ensata.

W naszych warunkach odmiany bardziej wrażliwe należy na zimę okrywać liśćmi lub gałązkami świerkowymi. Większość odmian irysów japońskich w naszych warunkach rośnie dobrze bez okrywania na zimę. Również siewki irysów japońskich dobrze rosną i są interesujące. Irysy japońskie dobrze się komponują z bylinami lub jako solitery na trawnikach albo nad brzegami jeziorek. Odmiany I.ensata I.laevigata ładnie się prezentują, jako solitery, na zagonach i ścięte w wazonach. Nasz rodzimy I.pseudacorus i jego odmiany są godne polecenia na zagony z bylinami oraz do przydomowych oczek wodnych (bagienek).

Irysy japońskie przesadzamy latem po zakończeniu kwitnienia aż do końca września. Są wrażliwe na obecność wapna w ziemi, wymagają, zatem gleby o odczynie kwaśnym. Odpowiedniejsze jest stanowisko wilgotne niż stale suche. Jeżeli nie mamy w ogrodzie stanowiska stale wilgotnego, to możemy urządzić sobie zagon poniżej poziomu terenu. Stare zagęszczone kępy irysów rozdzielamy ostrym nożem na mniejsze części z trzema do pięciu pędów. Liście skracamy na długość jedną trzecią lub jedną czwartą a korzenie skracamy o połowę. Sadzonki należy posadzić na taką głębokość żeby były przykryte trzema centymetrami gleby. Po posadzeniu rośliny cieniujemy i prawidłowo zalewamy. Irysy japońskie najlepiej kwitną w drugim roku po posadzeniu. Bardziej interesujące odmiany można uprawiać w pojemnikach, w których łatwiej jest stworzyć wymagane warunki uprawy. Możemy je pod koniec wiosny zanurzyć w wodzie lub ułożyć w suchym i ciepłym pomieszczeniu. W okresie kwitnienia pojemnik należy przenieść na miejsce gdzie roślina będzie miała dogodniejsze warunki rozwoju. Należy sobie uświadomić, że każda roślina lepiej rozwija się na wolnej przestrzeni niż w pojemniku. Pojemnik dla rośliny jest jak klatka dla ptaka.
Podobnie jak u syberyjskich irysów tak i u japońskich kępy są nadal ozdobne po kwitnieniu swoimi liśćmi aż do zimy, kiedy liście przebarwiają się na kolor beżowo-purpurowy i wyglądają wtedy jak trawy ozdobne.

/Tłumaczenie: Z. Kilimnik/